Banken in rustiger vaarwater

Deze drie relatief kleine Amerikaanse banken (Silvergate was 128^ste op de ranglijst van grootste Amerikaanse banken, Signature Bank stond op 29 en Silicon Valley Bank was de 16^de bank van de VS) kwamen in het oog van de storm te zitten. Silvergate was een crypto-muntenbank en moest als eerste de handdoek in de ring werpen door de crisis in de crypto-wereld. Dat zorgde voor onrust in de financiële wereld.

Toen even later bleek dat Silicon Valley Bank (SVB) mogelijk kapitaal- en liquiditeitsproblemen had, ging de bal aan het rollen. SVB was een nichebank die vooral Silicon Valley-bedrijven als klant had. Die bedrijven stalden hun geld bij SVB en SVB gebruikte een deeltje van dat geld om leningen uit te geven. De rest werd belegd in langlopende staatsobligaties.

Sinds de Amerikaanse centrale bank de rente optrok om de inflatie in te dijken, haalden klanten van SVB hun geld er weg om het elders te beleggen in hoogrentende alternatieven. Daardoor moest SVB de langlopende staatsobligaties verkopen. Dat gebeurde met stevige verliezen, want de huidige rente is hoger dan de rente op die staatsobligaties. De kopers wilden dus een stevige korting op de werkelijke waarde. SVB greep in met onder meer de aankondiging van een kapitaalsverhoging, maar die mislukte omdat het vertrouwen bij beleggers in de bank verdwenen was…

Ook Signature Bank had hoofdzakelijk bedrijven als klant. Na de ondergang van SVB begonnen klanten hun geld bij Signature massaal op te vragen. De bank ging ten onder aan een ‘bankrun’: te veel klanten die tegelijk hun geld terug willen waardoor de bank in liquiditeitsproblemen kwam.  

Na de snelle interventie van de Amerikaanse regelgever, leek de onrust weg te ebben. Maar na een paar dagen focusten beleggers zich nu ook op Europese banken, met forse koersdalingen tot gevolg. Vooral Credit Suisse (CS) zat in de hoek waar de klappen vielen.

Credit Suisse (CS) was een internationale bankreus en qua belang veel groter en systeemrelevanter dan bijvoorbeeld SVB. Tijdens de financiële crisis van 2008 weigerde CS hulp van de Zwitserse staat. Aanvankelijk leek de bank zich staande te houden, maar doorheen de jaren hing er rond CS een steeds grotere waas van schandalen en werden er regelmatig boetes uitgedeeld. Hoewel de retailbank zeer gezond was, bleek vooral de zakenbank sterk geplaagd door wanbeheer, schandalen en slecht risicomanagement, waardoor herstructureringen zich opdrongen.

Toen bekend raakte dat CS haar jaarrapportering moest uitstellen en dat de grootste aandeelhouder niet verder voor kapitaal zou kunnen zorgen, mocht dat nodig blijken, ging er een schok door de bankenwereld.

Credit Suisse, ondersteund door de Zwitserse centrale bank met een lening van 49 miljard euro, probeerde het vertrouwen nog te herstellen. De Zwitsers benadrukten dat de bank geen kapitaalproblemen had, voldeed aan alle liquiditeits- en schuldgraadvereisten en dat ze zelfs een deel van haar schulden (3 miljard euro) terug zou inkopen. Ook de grootste aandeelhouder bevestigde zijn vertrouwen. Maar het kalf bleek al verdronken te zijn.

In samenspraak met de Zwitserse regelgever bereikte die andere grote Zwitserse bank UBS een akkoord om Credit Suisse over te nemen voor een bedrag van iets meer dan 3 miljard euro.

Die ingreep zorgde voor het wederkeren van de rust. De focus van beleggers ligt voorlopig weer even op de strijd van de centrale banken met de inflatie.